All things come to a beginning

Wednesday, November 28, 2007

Boobs or brains



I'm not one to ever pass up a costume party and the one I'm going to next weekend has "stereotypes" for a theme. "Dumb blonde" seems like the obvious choice, but these ads from the 50s and 60s have given me a naughty housewife idea...

Amusez moi

Gisteren iets vroeger naar Leuven getrokken voor een persco in Gasthuisberg.

Tonya, Claudia Decaluwé en Mama's Jasje zingen voor Leuvens Kinderziekenhuis

"Niet alleen". Zo heet de single die Tonya (Eurosong for Kids 03), Claudia Decaluwé van Spark (Eurosong 02) en Mama's Jasje (Eurosong 96-02) hebben ingeblikt voor het goede doel. 27 november wordt de single voorgesteld in de personeelscafetaria van Gasthuisberg in Leuven. De opbrengst gaat deels naar de Cliniclowns en deels naar mUZtival, een muziekfestival voor en door de patiëntjes van het kinderziekenhuis UZ Leuven.

Vanaf 7 december vindt in Leuven de jaarlijkse kerstmarkt plaats. De vzw die verantwoordelijk is voor de organisatie plaats jaarlijks een goed doel in de kijker. Voor de twintigste editie is de keuze gevallen op het kinderziekenhuis van de universitaire ziekenhuizen in Leuven. Tonya, Claudia van Spark en Mama's Jasje hebben besloten om hun muzikale medewerking aan het project te verlenen. Zij hebben samen met enkele patiëntjes uit het kinderziekenhuis het nummer "Niet alleen" op cd ingezongen. Het plaatje zal te koop worden aangeboden op de Leuvense kerstmarkt. De opbrengst van de verkoop van de single gaat deels naar de Cliniclowns, deels naar mUZtival, een muziekfestival voor en door de patiëntjes.


AmuseeVous, waar ik vrijwilliger ben, heeft een stand (een salon, met zachte zetels, tapijten en kunst niet-aan-de-muur) op de Kerstmarkt en zal later ook meewerken aan culturele initiatieven in het kinderziekenhuis zelf. Van harte gekletst, onder andere met een hilarische Egyptische ober/amateurfotograaf, mijn ogen & oren de kost gegeven en veel goed volk gezien. Waaronder Jean-Marie Pfaff én, nog spannender, een jongetje dat - merkte ik nu - sinds zijn 12de een pak minder jongetje geworden is. Ik heb 'm nog niet durven aanspreken ("Doesn't 1995 feel like it was yesterday?" houdt net iets te veel gênant sorry-hoe-zouden-wij-elkaar-moeten-kennen? risico in), maar eens ik op de Kerstmarkt sta te kleumen en de vrieskou mijn trots tot rozijngrootte doet krimpen, wil ik 'm toch eens van dichterbij bekijken.

Tuesday, November 27, 2007

Langs de kant

Gisteren zwartgereden - eerste keer in maanden, ik zweer het. Metro niet meegeteld - en natuurlijk net op die dag door vier authoriteitsfiguren in donkerblauwe outfits van de bus geplukt. In rokje en H&M pantykousen langs de steenweg staan bibberen (enkel van de kou, uiteraard) terwijl ze een flinterdun geel papiertje invulden en in één wolkjesadem met mij sympathiseerden. Lieve kerels, eigenlijk, en omdat het mijn first offence was, "zou 'k messchin toch nog geen boet" krijgen.
Vandaag voor het eerst echt gepraat met een elke dag meebussende collega, "Awel, ge zat in de problemen gisteren precies!". Of hoe te gierig zijn om een dubbele euro te betalen niets dan warme gevolgen heeft.

Thomas mét foto in de krant en ik vind dat cool


Over de irrationele kant van geweld

Peter E. heeft 'een' moord gepleegd op 'een' vrouw. Waarom? Met UIT HET LEVEN VAN DE MARIONETTEN houdt het Mechelse theater 't ARSENAAL de brandend actuele vraag 'wat is irrationeel geweld?' boven de vlam.

Twee projectschermen waarop beelden van een stad en groen worden geprojecteerd, cultuur en natuur, ratio en dwangmatig instinct. Daarom heen - deels aan het zicht ontrokken - loopt een lange houten tafel. Als een kruisgang. Als een tribunaal. Aan het uiteinde de onderzoeksrechter. Hij ondervraagt de psycholoog waarbij Peter E., al jaren klant/patiënt was. Wat volgt is een lange flash back. Peter bekent aan zijn psycholoog de droom waarin hij zijn vrouw Katarina vermoordt. De psycholoog doet er wat lacherig over: een pilletje, eens goed slapen en wat minder drinken. Dat moet Peter ook horen van zijn vrouw, met wie hij een open relatie heeft waar vreemd gaan erbij hoort. "We hebben de spelregels uitgedacht maar we hebben het talent niet om het spel te spelen," zal Katarina in een zeldzaam moment van oprechtheid zeggen.

UIT HET LEVEN VAN DE MARIONETTEN, gebaseerd op de gelijknamige film van Ingmar Bergman, blijft bij 't ARSENAAL lang steken in degelijk maar wat energieloos verteltheater dat onder de Temesta's lijkt te zitten. Het vuurwerk komt pas als ook in het leven van de personages theater erbij komt kijken: schrijnend grappig is de scène waarin Peter (een subtiel acterende Han Kerckhoffs) en Katarina (Katelijne Verbeke die met brio alle registers mag opentrekken) aan het ruziën gaan in het bijzijn van een vriend.

Aan het slot vermoordt Peter 'toevallig' een prostituee die 'toevallig' ook Katarina heet. De psycholoog verklaart dat zijn cliënt alleen maar in staat was tot die daad omdat hij in een ander, marginaal milieu terechtkwam. Daar houdt het stuk op, met antwoorden die er eigenlijk geen zijn, omdat verklaringen niet altijd rationeel zijn. Dat is het gevaarlijke aan de mens, die de marionet in zijn eigen leven is en zelf de touwtjes in handen heeft: ooit moet het knappen. De waarom-vraag is in zo'n gevallen al even zinloos als de daad.

Thomas Bellinck en Katelijne Verbeke: vuurwerk.


De Morgen - Liv Laveyne.

The long & short of it

This Saturday, the umpteenth edition of the Leuven Short Film Festival, where I interned last year, kicks off. A little taste of Thursday's menu:

Friday, November 23, 2007

Outspiration

I won't go as far as saying I'm learning more now than I did when I was still in school...but it's not too far off. This stage of my life is at least as challenging, as new and as fall-and-get-back-up-off-your-bum as any previous one.
Long days at work, filled with firsts & faux pas. With every meeting I attend, every proposal I write up, every question I face and every outfit I choose I aim & shoot - with varying degrees of success. Some days I seem to float through the corridors, getting things done and feeling great about where things are headed. I'm in touch with talented people and overflowing with ideas and plans. I give the bus driver a big smile, the old man reading a gossip rag over someone's shoulder a grin, and my job the best I've got. Other days I'm so far out of it picking up my cup of coffee when the machine stops rattling and the next person in line shoves me aside is the most efficient and goal-oriented thing I'll get done, second to trying to hide the run in my pantyhose and wondering if a time warping black hole could explain why setting my alarm earlier makes me get to work even later. But all in all I'd say things are swell, I still like the thought of coming in every day and I can see myself sticking around for a lot longer. Turns out I'm more ambitious than I've always thought I was.

I never realized this would be such an awesome stage in life. No house or car to pay off, no significant household to manage, no old maid concerns just yet (speaking of which: a single friend of mine who's 24 went to the bank the other day to ask about possible loan options. The guy she talked to advised her to "find a man". Yup, 2007, folks. If this company is so fundamentally unaccomodating to the growing demographic of single people - at all ages - I have serious concerns for its future), the kind of taken-for-granted health, limited need of sleep and stamina that comes with being in your early twenties, a planner filled with concerts, expositions and birthday parties but...more money and a more clearly defined future than I had as a student. And plenty of time to hang upside down in theme parks, walk along the beach, indulge in pillow talk, approve of friends' spanking new boyfriends, let my eyes wander, commit to projects (I need to get it through my head that there is a limit to the amounts of plates I can keep up in the air simultaneously, but then again I don't consider having one or two shatter to the ground as complete failure), shop, read and absorb.

It's not that I have things more figured out than before, but there seems to be very little pressure to do so. There's no "So, what will you do after graduation?" anymore and it's still too early for "Well, fair enough, but shouldn't you be manager by now?" or "How is it my teenage kids seem to have a better grasp of life than I do?". I feel like once you hit a certain age people expect Olympic performances, whereas now the simple fact that I'm not sinking to the bottom of the pool or standing idly by praying the chlorine will do its job is good enough. It's only natural that I don't have a company car, that the guys I date aren't marriage material and that I haven't cooked a warm meal for myself in 5 months. All that will be expected eventually, but until that time I'm happy with my daily dozen of mini triumphs and trip-ups.